Ik heb nu 7 jaar een succesvolle carrière in de modewereld en heb voor grote en mooie merken mogen werken.

Amfi is voor mij een afgesloten hoofdstuk geweest waar ik niet perse met plezier op terugkijk. De afgelopen dagen lees ik steeds meer verhalen van studenten uit mijn tijd (2008-2013) die Amfi precies omschrijven zoals ik het ook gevoeld heb. Ik heb het geluk gehad mooie mensen te leren kennen waar ik nog steeds contact mee heb. Maar ook met hun delen we vaak onze ervaring en krankzinnige tijd op het Amfi. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik overdreef als ik mijn ervaring aan buitenstaanders vertelde. Ik herinner mij die tijd als met slapeloze nachten, migraine aanvallen, rug- en nekklachten, ontstoken ogen, chronische blaasontsteking en zwaar ondergewicht. (Ik ben 1.76 en woog 48 kilo toen ik 24 was en afstudeerde)

Vrienden en familie herinneren me er nog vaak aan dat ik in die tijd "niet de leukste" was en dat ze zich zorgen maakte. Ik kan oprecht zeggen dat ik in die tijd mijn omgeving heb verwaarloosd en dat er van een prive leven geen spraken was. 5 jaar lang domineerde Amfi mijn dagelijks leven, mijn avonden, nachten niet slapen en weekenden werken om alles te bekostigen.

Een studententijd heb ik niet gekend, want ja... je wilt wat bereiken in het leven en je hebt ergens passie voor. In die tijd deed je dat gewoon, omdat dat van je verwacht werd. Deed je het niet, dan was er wel iemand anders die jou plekje wilde overnemen. Dit werd heel erg duidelijk gemaakt.

"Dit doe je voor de toekomst en als je het nu niet aankan zul je nooit gaan slagen in de echte wereld."

Na 2 keer te zijn afgewezen werd ik in 2008 eindelijk aangenomen.

Ik stond open om te leren en mezelf te ontdekken en geloof ook echt dat ik een duwtje in de goede richting nodig had. Dat tot het uiterste gaan en gepushed worden ook echt wel heeft bijgedragen in mijn ontwikkeling. Ware het niet dat ik altijd te horen kreeg dat ik niet goed genoeg was, hier eigenlijk niet hoorde, mijn niveau ver beneden peil was. Maar wel cijfers net hoog genoeg halen waardoor ze "niet van me af konden". Ik was goed in praktische dingen, patroontekenen, technische opdrachten, alles met de computer. Maar daarvoor zat je niet op het Amfi, daar zat je alleen als je echt creatief was. Commercieel was een vies en verboden woord en wel het laagst haalbare.

Na 3 jaar werd het mij teveel. Om weer tot de grond gelijk gemaakt te worden in een design les, waarvoor ik 2 nachten aan had doorgewerkt, zag ik het nut er niet van in. Ik wist waar mijn sterktes en zwaktes lagen, maar waarom werd dit niet aangemoedigd en gehoord? Waarom moest ik per se extreem creatief zijn en out of the box denken, als ik wist dat mijn talent lag in het tekenen, ontwerpen op papier, photoshoppen ect. Ik kreeg het commentaar:

"Je zult uiteindelijk wel een baan kunnen krijgen, maar voor hier is het niet goed genoeg."

Het is me altijd bijgebleven.Dus ik stopte een half jaar met Amfi omdat ik ook een minor over moest doen. Met lood in mijn schoenen toch besloten het nog 1 keer te proberen en eerst een stage te gaan lopen, om eens te zien hoe dat is. En dat was fantastisch! Bij een commercieel modebedrijf waar ik volledig tot mijn recht kwam. Hier besefte ik dat ik wel degelijk talent had en naast een extreem harde werker ook echt een aanwinst kon zijn voor een bedrijf. Op stage liepen ze met me weg, ik kon de hele zomer betaald door blijven werken en ik MOEST ze bellen zodra ik afgestudeerd was. Met deze nieuwe boost van zelfvertrouwen heb ik het laatste jaar van Amfi afgemaakt. Ik voelde me goed en sterk, wist waar ik naartoe wilde en waar ik voor stond. Ik wist waar ik goed in was en kon met een beetje aanmoediging en sturen met trots afstuderen.

Het laatste jaar was voor mij een eye-opener. Ik geloof dat het stimuleren en pushen van studenten ook kan helpen bij je ontwikkeling, als je basis maar goed is. Die basis heb ik uiteindelijk zelf gevonden en met support van docenten (die ineens wel wat in me zagen) me echt verder kunnen helpen.De laatste woorden op mijn afstuderen waren:

"Ik zal eerlijk met je zijn,  ik had jou na het 1e jaar allang afgeschreven. Maar ik moet nu bekennen dat ik mijn mening wil bijdraaien en je hebt wel degelijk talent"

Ik heb nu 7 jaar een succesvolle carrière in de modewereld en heb voor grote en mooie merken mogen werken. Ik voel me zelfverzekerder dan ooit en voel in alles dat ik hoor in deze wereld. Niet in de mega creatieve haute couture out of the box wereld, maar de snelle, commerciële, alledaagse modewereld. En wat is daar mis mee....

Ik vind het heel treurig om te lezen dat veel ex-studenten er zoveel aan over hebben gehouden. Ik kan het Amfi nu meer zien als iets wat me gemaakt heeft tot wie ik nu ben. Dat heeft in mijn geval goed uitgepakt, maar helaas lees ik dat het merendeel veel mentale schade heeft opgelopen. En dat kan ik heel goed begrijpen. En maakt met kwaad en verdrietig. Zoveel mooie levens en carrières die in het water zijn gevallen.Ik hoop dat deze verhalen iets los kunnen maken en het systeem kunnen veranderen.

De modewereld is niet voor iedereen en een creatief beroep blijft hard werken en heel persoonlijk. Maar met de juiste support en aanmoediging geloof ik dat je meer bereikt dan wanneer je iemand totaal afbreekt zonder te helpen weer op te bouwen.

Bedankt voor deze plek. Het is na al die jaren toch fijn om een keer mijn verhaal te kunnen doen.