Ik ben bang dat ik de enige van deze school ben die mentale en emotionele schade heeft opgelopen.

Ik zat op de HKU ergens tussen 2000 en 2010 (ik zeg het liever niet precies, heb stress van mogelijke herkenning en reacties). Ik was zo blij dat er heen mocht, en in combinatie met de gaslighting dat ik nooit vragen heb gesteld bij hoe het er aan toe ging.

Ik dacht dat dat was wat er bij hoorde: uitgescholden worden door leraren bij presentaties, na veel presentaties afgekraakt worden, algehele hardheid die vaak eigenlijk ronduit gemeen was, ook onderling tussen de studenten, nachten doorwerken, behandeld worden alsof je niets waard bent, en echt heel vaak belachelijk gemaakt worden. "je moest er wat voor over hebben".

Gelukkig waren er enkele leraren heel fijn maar de harde, kille mensen maakten meer de dienst uit. Het afdelingshoofd was in die tijd het allerergste en schoot regelmatig uit haar slof. Ik vond destijds dat sommige dingen wel te ver gingen maar heb daar geen aandacht aan besteed en alles weggestopt.

Inmiddels heb ik al zo'n bijna 10 jaar ME/CVS (incl faalangst, onveilig voelen, stress- en paniekaanvallen, energieleegloop/uitputting, lage eigenwaarde) en dit heeft hier denk ik wel aan bijgedragen.

Nu ik dit lees komt alles boven en ben ik er mee bezig het alsnog te verwerken. Ik weet niet hoe mijn medestudenten dit hebben ervaren, ben toch nog bang dat ik de enige van deze school ben die het zo heeft ervaren en hier mentale en emotionele schade heeft opgelopen maar wilde het alsnog graag delen.

Eigenlijk behoor je op een plek waar je vanuit je meest kwetsbare, lieve en zachte plekken iets creëert helemaal veilig te kunnen leren en ontdekken. En niet in een malletje gedrukt (soms gebeukt) te worden.