Een gevoel wat altijd overheerst heeft: dat ik niet genoeg was, niet geschikt, niet sterk genoeg, niet paste binnen AMFI...

Mijn eigen ervaringen bij AMFI komen de laatste dagen langzaam weer naar boven, maar er is vooral een gevoel wat altijd overheerst heeft: dat ik niet genoeg was, niet geschikt, niet sterk genoeg, niet paste binnen AMFI, niet paste binnen de modewereld en dat het allemaal aan mij lag. Ik heb dit jarenlang een beetje sluimerend met me meegedragen en met niet gerealiseerd wat voor invloed dat vandaag de dag nog op me heeft.

Wat dingen die er voor mij uitspringen met betrekking tot mijn ervaringen (International Fashion & Branding 2009 – 2013):

Het helpt niet om op de eerste dag te zeggen dat je links en rechts van je moet kijken dan dat daarvan de helft af gaat vallen, het zorgt meteen voor veel druk en onderlinge competitie. Die competitie was binnen onze International klas zeker merkbaar en die werd ook aangemoedigd tussen de Nederlandse en de Internationals klassen. We werden tegen elkaar opgezet en er werd totaal niet aangestuurd op samenwerken.

Complete uitputting, 4 jaar lang. Het begon bij de eerste opdracht, het inspiration book, toen heb ik 42 uur niet geslapen (ik deed dit 4 jaar zonder alcohol en drugs gelukkig) en wist ik oprecht niet meer wat ik met de tandenborstel moest doen die mijn moeder me aangaf toen ik bij hen thuis bij kwam slapen. Dat had een rode vlag moeten zijn voor de jaren daarna, maar in plaats daarvan werd dit alleen maar aangemoedigd en werd er verder niet veel aandacht aan besteed dat iedereen zowel fysiek als emotioneel constant uitgeput was. Het moest altijd meer, groter, beter. Dit heeft ook nog eens heel veel geld gekost. Dat was ook een van de redenen dat ik niet eens overwoog om te stoppen, ik had al een propedeuse van een andere opleiding, dus stoppen betekende extra jaren studeren en dat kon ik niet betalen.

Ik heb me tijdens mijn minor Fashion Theories als een van de weinige keren gezien en gewaardeerd gevoeld, dit was iets waar ik goed in was en waar docenten niet zo emotioneel waren. Tijdens mijn minor Visual Culture en mijn afstuderen kreeg ik lang niet altijd enorm slechte feedback, maar op dat moment kon ik helemaal niks meer met feedback en het vooral ook niet geloven als iemand positief was. Tijdens mijn afstuderen zei een externe beoordelaar dat ik echt wat moest gaan doen met modefilms, maar ik kon dat gewoon niet meer aannemen. Ik heb na AMFI jaren geen camera aangeraakt, en nog steeds als ik een klein persoonlijk projectje doe en daar dan een keer een avondje aan doorwerk voel ik meteen die stress van nachten doorhalen op AMFI. Ik heb nog steeds faalangst en een gebrek aan zelfvertrouwen op professioneel vlak.

Ik heb tijdens AMFI Pfeiffer gehad en een Salmonella vergiftiging opgelopen, echter heb ik die jaren niet naar mijn eigen lijf geluisterd en mezelf zo gepusht dat ik op de eerste draaidag van mijn afstudeerfilm afwezig was, omdat ik zo ziek was van de uitputting en stress. Ik heb nu nog steeds lichamelijk klachten, omdat ik daar in die tijd niet meer aandacht aan heb besteed.

We leerden veel en konden veel, maar tegelijkertijd ook weer niet, want totaal niet gespecialiseerd.

Je voelt je een soort van elite als je eenmaal toegelaten bent tot AMFI, omdat benadrukt wordt hoe speciaal het is dat je daar zit en hoe moeilijk het is en allemaal nog gaat zijn. Hierdoor ga je nog harder pushen en het is ook nog eens onzin.

Docenten

Docent X is begonnen als Engels docent en heeft zelf aangegeven dat hij aardrijkskundedocent (geloof ik) en voetbalcommentator was. In mijn jaren was hij ineens verantwoordelijk voor een heleboel inhoudelijke en conceptuele vakken, terwijl de man duidelijk niet wist waar hij het over had. Hij deed zijn best om een aardige mentor te zijn, maar sprak ook vaak denigrerend over o.a. mijn projecten en heeft een keer het project van een van mijn klasgenoten op de grond gesmeten en erbij geschreeuwd hoe slecht het was. X heeft bijna voorkomen dat ik mijn stage in Londen kon doen bij de set designer van o.a. Alexander McQueen en Tim Walker, omdat het zogenaamd niet fashion genoeg was. Docent A heeft er toen voor gezorgd dat dit toch wel doorging (een van de weinige docenten met empathie en relevante werkervaring).

De meeste Nederlandse docenten die op de International opleiding lesgeven zijn totaal niet geschikt daarvoor, omdat hun Engels te slecht is. Vaak praatten ze na de les nog na met ons Nederlandstalige studenten en dan pas werd me duidelijk waar het eigenlijk over had moeten gaan in de les. Docenten zoals docent Y gaven dit zelf vaak ook aan ons toe. (1 voorbeeld, docent van de Marketing gaf een keer een voorbeeld wat moest gaan over mannen en vrouwen en volgens hem waren dit: "mans and wives" in het Engels).

De docenten hadden vaak totaal geen relevante en recente werkervaringen en zaten vastgeroest in hun comfortabele positie. (Zoals docent Z die bij iedere opdracht over de Libelle begon, een blad waar hij 20 jaar geleden werkte en wat totaal niks met mode te maken had).

Hoofd Branding stond er alom om bekend dat hij de knapste meiden voortrok, vunzige opmerkingen maakte en dat in de hele Branding opleiding degenen die het hardste schreeuwden alles voor elkaar kregen.

Ik wil aanstippen dat je natuurlijk nooit letterlijk gedwongen werd om deze dingen te doen en dat deze dingen vooral invloed op je hebben wanneer je al moeite hebt met sommige van deze zaken.

Ik kwam binnen als jong, naïef, verlegen, optimistisch en lichtelijk onzeker meisje dat achteraf gezien zeker niet de meest ontwikkelde creatieve skills had en misschien op een andere plek beter af was geweest, maar zich hier zeker ook positief had kunnen ontwikkelen.

Dit had afhankelijk van de omgeving daarna dus 2 kanten op kunnen gaan en doordat ik het nooit goed genoeg deed voor mijn gevoel (ik ben helemaal voor eerlijke feedback, maar deze hoeft niet het doel te hebben om iemand af te breken) en daarbij ook niet wist/gewezen werd hoe ik het dan wel goed moest doen ging het in mijn geval de negatieve kant op.

Jeetje, het feit dat ik dit kort en bondig wilde houden en dat het alsnog zo'n verhaal is geworden geeft wel aan hoe diep dit soort zaken zitten en dat ik hier zelf ook echt nog iets mee moet.